Po prostu P (recenzja)

Napisał Marcin Szrama · 16 października 2022

Pograłem ostatnimi czasy w Po prostu P z programu wydawnictwa Trefl, w której chodzi po prostu o to, żeby opisać pozostałym hasło z karty używając tylko słów na P właśnie. Co z tego pomysłu wyszło? Prościutka planszóweczka przyjemnie podkręcająca przyjacielskie posiadówki. Poniektórzy prawdziwe przezachwyceni.

I

Potrafię zrozumieć ten zachwyt, choć trochę go już zazdroszczę, bo to zachwyt osób w planszówkowe hobby dopiero wkraczających, względnie takich, które po gry sięgnąć wolą tylko od czasu do czasu. Ale też z myślą o nich ta gra jest przede wszystkim też pomyślana.

Kto grywa dużo, w Po prostu P też oczywiście pogra, pewnie z niejaką nawet frajdą – ale już raczej przy okazji, może na prośbę innych, może z grzeczności. Trochę chętniej, gdy lubi kalambury.

Polubi się z nią nauczyciel, jeśli lubi wykorzystywać gry w swojej pracy z dziećmi i młodzieżą. Doceni rodzic dbający o rozwój językowy i kreatywność swojego dziecka.

II

I dbający o swój mózg poniekąd też. Gimnastyka umysłowa ważna jest w każdym wieku. A Po prostu P to takie kalambury w stylistyce słownego wygibajtusa.

Zresztą, sprawdźcie się sami. Wybierzcie sobie jedno z dwóch haseł z dowolnej karty ze zdjęć ilustrujących tę recenzję i opiszcie je słowami na P. Wyłącznie słowami na P. Do tego słowa-podpowiedzi nie mogą zawierać w sobie hasła i oczywiście używacie tylko języka polskiego.

Gdybyście grali już z rodziną, znajomymi czy przyjaciółmi, mogliby oni oczekiwać, że podpowiadający będzie próbować do skutku. Bo to się im opłaca. Osoba, która zgadnie hasło dostanie… pierożka. Podobnie gracz podpowiadający.

Gorzej jeśli zgadujący złapią podpowiadającego na złamaniu zasad podpowiadania hasła. Wtedy musi on oddać pierożka.

Gra się do pięciu punktów… wróć: pierożków.

III

Mnie jako recenzentowi Po prostu P podoba się najbardziej nie z powodu mechaniki czy z racji pomysłu na rozgrywkę – tu jakby widać echa tradycyjnych gier słownych, inspiracji niewymagających przecież wcale jakiegoś wielkiego rekwizytorium, a ujętych – nomen omen – po prostu w kształt ładnej planszówki. Mnie się najbardziej właśnie to ujęcie podoba. Z całą swoją konsekwencją w trzymaniu się konwencji.

Bo że pudełko, to wiadomo. Pudełko zawsze jest na P. Nawet i te przezabawne, uroczo zaskakujące P-pierożki tłumaczą się ostatecznie w swojej absurdalności same przez się. Ale przy nie-instrukcji, a Przewodniku, i nie kartach, a Papierowych prostokątach to nawet ja – z moją podobno renomą poszukiwacza dziur w całym – prawdziwie przeszczerze się uśmiechnąłem. Już mnie nawet nie zabolało aż tak bardzo potem, gdy zauważyłem niepotrzebnie się powtarzające jedno czy dwa hasła na tych, hihi, prostokącikach – ostatecznie, niech będzie, rzeczywiście zawsze można wybrać sobie przecież jedno z dwóch.

IV

Nigdy nie wiem do końca, jakie potrzeby odnośnie gier mają czytający moje recenzje. Trafiacie na Zagramy z różnymi pytaniami, to widzę po statystykach wyszukiwania. Na pewno cieszę się, że znalazłem chwilę na tekst o Po prostu P, bo to jest co prawda w swoim gatunku gra imprezowa jedna z wielu i wcale przecież nie jakaś szczególnie rewolucyjna, ale wielu szuka właśnie takich propozycji. Z instrukcją na raptem kilka stroniczek, rozgrywką niestraszącą zasadami, raczej odprężającą i skoncentrowaną na bardziej na ludziach niż na samej grze. Do tego uczciwie wydanej, przyjemnie wyglądającej i czytelnej dla każdej grupy wiekowej. Bo przecież nieraz nawet i wielkość liter na kartach do gry ma znaczenie, żeby ktoś nie musiał koniecznie szukać okularów.

Jeśli szukacie czegoś takiego właśnie – dla siebie, czy na prezent, tudzież – a zaraz znowu grudzień – podchoinka, to być może akurat takie nieskomplikowane Po prostu P, bliskie grom, w które grywało się kiedyś przy rodzinnych stołach bez niczego właściwie, okaże się tym czego szukacie.

Dziękuję wydawnictwu Trefl
za przekazanie egzemplarza gry do recenzji