Żabki, mądry poddany i latający koń

No dobrze, tak, zaczęło się inaczej niż zwykle. Ale, spokojnie, nic mi się nie pomyliło. Może się zdawać, że ta krótka opowiastka Anthonego de Mello nie pasuje do ilustracji zapowiadającej recenzję Army of Frogs, znanej u nas jako Żabki. Ale przecież rzeczy nie zawsze są tym, czym się wydają… Taki mądry poddany albo latający koń więcej nam maja do powiedzenia, niż byśmy się tego spodziewali. Ale o metafizyce w swoim czasie.

Teraz tradycyjnie, nieco żmudnie i empirycznie, o tym, kto jest kto i co się komu udało: John Yanni to autor znany w Polsce dzięki grze Hive, którą jako Rój wydała w polskiej edycji firma G3. To samo G3 stoi za polską edycją Army of Frogs. Obie gry tematycznie są do siebie nieco podobne, a jednak zdecydowanie inne. Chronologicznie rzecz biorąc, powinniśmy na Spielluście napisać najpierw o Hive (Roju) – ale może i dobrze się dzieje, że na pierwszy ogień idą Żabki. Bo to i gra zdecydowanie łatwiejsza i przystępniejsza, choć obie opierają się na podobnym patencie: figury do gry jako bakelitowe płytki, a same gry – z grubsza biorąc logiczne. Z grubsza, bo Żabki są co prawda grą logiczną, ale z dużym elementem losowym. Ale o losowości też.. w swoim czasie.

Od czego zaczyna się gra? … Od pudełka. Pudełku Żabek na imię Army of Frogs. Co stanowi mały paradoks, bo to jest przecież polskie wydanie. Ale ostatecznie wydanie, które ja nazywam na swoje potrzeby „wydaniem dystrybutorskim”. To znaczy zachowuje się tu oryginalne komponenty, dodaje polskie informacje na pudełku, najczęściej w formie naklejki i w miarę możliwości kolorową polską instrukcję. Znamy ten sposób wydawania z produkcji wydawnictwa Albi, choćby ostatnio w ten sposób spolszczonego Chicago Poker. W sumie można się tylko cieszyć, że G3 powstrzymało się od naklejania polskiego tytułu na froncie. Dzięki temu mamy możliwość w pełni podziwiać oryginalną oprawę graficzną autora gry. To ucieszy szczególnie kolekcjonerów.

W solidnym twardym pudełku znajdziemy worek z materiału, 40 bakelitowych kamieni z żabkami w 4 kolorach, do tego 4 okrągłe znaczniki graczy w odpowiednich barwach i polską kolorową instrukcję. Wszystko sprawia naprawdę miłe wrażenie. Żabki są poręczne, aż chętnie się je trzyma. Worek ma utwardzone dno, co ułatwia wyławianie z nich pionków żab.

Grać w Żabki można w 2, 3 lub w 4 osoby. Przy 2 lub 3 graczach odkłada się do pudełka nieużywane kolory żabek. Grę zaczyna się tylko ze znacznikiem gracza przed sobą, a ten się w tej grze bardzo przydaje, szczególnie takim osobom jak ja, które często zapominają jakim kolorem grają. Same żabki czekają jeszcze w worku, aż gracze po kolei wylosują z worka po dwa kamienie i położą je przed sobą. Teraz już można zaczynać partię. Gracze po kolei rozgrywają swoje ruchy i wspólnie tworzą coś co można by nazwać planszą, ale łatwiej opisać jako wyspę, albo zwartą gromadę żab.

O zwartość tej gromady dbają „zasada jednej wyspy” i „zasada linii’. Pierwsza zabrania wykonywania akcji w wyniku której żaby zostałyby rozdzielone na dwie lub więcej wysepek -gromad, druga z grubsza mówiąc – zabrania tworzenie pojedynczych linii żab, co wymusza bardziej koncentryczne układanie kamieni i gwarantuje więcej możliwości sensownych przemieszczeń.

Na ruch gracza składają się 3 akcje: ruch, dołożenie, dobranie. Trzeba je wykonać jedna po drugiej. Jeśli jakiejś akcji nie można w danym momencie wykonać, po prostu opuszcza się ją i przechodzi do następnej.

Ruch polega na przemieszczeniu jednej ze swoich żabek leżących już na stole. Kamienie żab mają kształt hexa i każda żaba może potencjalnie poruszać się w 6 kierunkach. Jednak żeby poruszyć żabą, trzeba przeskoczyć nią ponad co najmniej jedną inną żabą i wylądować na pustym polu. Żaba może wykonać dowolnie wiele przeskoków nad innymi żabami, ale nie może wrócić na pole, z którego zaczęła ruch. Ot, takie zabezpieczenie przed (prze)kombinowaniem.

Po ruchu gracz wybiera jedną z żab ze swojej puli i dokłada do żab z gromady. Jeśli dokłada żabę w swoim kolorze, nie może jej umieścić obok innych swoich żab. Żaby przeciwników można dokładać w dowolny sposób.

Po dołożeniu gracz uzupełnia swoja pulę losując kolejną żabę z worka.

O zwycięstwie gracz może zacząć myśleć tak naprawdę dopiero, gdy na wyspie będzie co najmniej 7 jego żabek i gdy uda mu się je połączyć w jedną zwartą grupę. Ale uwaga, jeśli na wyspie pojawi się 8, 9 a potem może i 10 jego żab, to musi połączyć odpowiednio większą ich liczbę. Innymi słowy: wszystkie swoje żaby na wyspie.

Co z tego wszystkiego wynika w praktyce? Przede wszystkim i a propos losowości: Nietrudno zauważyć, że żaby, które wyciągnie gracz niekoniecznie muszą być żabami w jego kolorze, ba ,zdarzyć się może nawet, że kilka tur pod rząd gracz będzie zmuszony dokładać do wyspy żaby przeciwników. Czy to źle?

W Świecie Gier Planszowych (tak czytam, choć to czasopismo wychodzi z takimi opóźnieniami, że można mieć czasem wątpliwości czy jeszcze istnieje), w Świecie Gier Planszowych więc Adam Folko stwierdza:

[W Żabkach] przy dwóch osobach zdarzają się sytuacje, że jeden gracz wystawia dużo mniej swoich żetonów niż przeciwnik. Gracz drugi ma przez to przewagę, w grze zaczyna brakować równowagi. W późniejszej fazie przy dobrej grze może dojść do pewnego wyrównania, można tę różnicę w pewnym stopniu zniwelować, ale jest to nieładne z punktu widzenia rozgrywki, no i niesprawiedliwe.

Adam Kałuża w artykule Rój vs Żabki, ŚGP o5/2008