Awans – recenzja

Sercem mechaniki „Awansu” jest bardzo dobrze znana wielu dzieciom karciana gra „Wojna”. Bez obaw jednak, „Awans” nie jest aż tak banalny. W każdej turze gracz dysponuje bowiem trzema kartami trzymanymi na ręce i sam decyduje, którą z tych kart wyłoży na stół. Obaj rywale zagrywają swoją kartę zakrytą, po czym jednocześnie odwracają ją. Teraz porównuje się stopnie wojskowe widoczne na kartach. Mimo 17 różnych rang nie sprawia to większych trudności, ponieważ hierarchię stopni gracze mogą w każdej chwili sprawdzić na planszy punktacji.

Jeśli jest remis, karty pozostają odkryte na stole, powiększając ewentualnie pulę kart odkrytych. Jeśli jednak któryś z graczy zagrał stopień wojskowy wyższy rangą niż stopień na karcie przeciwnika, może dojść do awansu zwycięzcy. Sam awans gracza odbywa się na planszy punktacji. Awansujący przesuwa swój pionek o tyle pól kolejnych szarż wojskowych, ile punktów udało mu się zdobyć przez utworzenie układów z odkrytych kart, leżących w danym momencie na stole. Za parę kart tego samego stopnia wojskowego gracz przemieszcza swój pionek o 1 pole na planszy, za szereg 3 kart kolejno po sobie następujących dystynkcji o 3 pola, za szereg złożony z 4 kart o 4 pola , za 5 kart ułożonych w szerego o 5 pól. Co ciekawe, każdą kartę można użyć zarówno do stworzenia pary jak i szeregu.

Nieraz zdarza się oczywiście, że z odkrytych kart nie da się ułożyć nawet jednej pary, wtedy po prostu rozgrywa się kolejną turę. Zwycięzca danej tury może też zrezygnować z awansu, co ma sens zwłaszcza wtedy, gdy ma na ręce silną kartę. Być może uda mu się dzięki niej osiągnąć od razu bardziej spektakularny sukces i wspiąć się wtedy jeszcze kilka szczebli wyżej.

Niezależnie od tego czy doszło do awansu, czy nie, gracze na koniec tury dobierają nową kartę z własnego, zakrytego stosu. Gra toczy się tak do momentu, gdy któryś z graczy awansuje na marszałka Polski lub gdy zostanie zagrana ostatnia para kart. W tym przypadku zwycięzcą zostaje gracz, który osiągnął wyższą szarżę.

„Awans” to gra poprawnie zbudowana i dobrze funckjonująca. Autor nie poprzestał na szczęście na infantylnej mechanice „Wojny” – wynikająca z niej prostota zasad ułatwia kontakt z grą szczególnie najmłodszym graczom, ale dzięki oddaniu graczom do wyboru trzech kart na ręce i wprowadzeniu metody punktacji, która prowokuje do kombinowania, a czasem nawet do zaryzykowania – udało się w tej karciance uzyskać jakąś przestrzeń dla człowieka. Można nawet powiedzieć, że poziom decyzyjności jest całkiem zadowalający, szczególnie jak na taką w większej mierze losową grę.

I na koniec warto zauważyć, że w odróżnieniu od memory „Pamięć ‘39” „Awans” jest grą edukacyjną w pełnym znaczeniu tego słowa. Tutaj nie trzeba nawet czytać historycznych komentarzy zawartych w broszurce, żeby poznać te treści, które przede wszystkim gra miała sobą przekazywać – czyli nazwy i hierarchię stopni w przedwojennym Wojsku Polskim. Oczywiście dobrze by było gdyby gracze do broszurki zajrzeli, jednak nie ma się co oszukiwać – wszak czyta się w naszym kraju coraz mniej. Z drugiej strony „Awans” nie traktuje przecież o treściach kluczowych dla programów nauczania polskich szkół i w praktyce trafi pewnie raczej do młodych osób, bardziej niż przeciętnie zainteresowanych historią. A po tych umiejętności i chęci czytania spodziewać się już zdecydowanie można.

Podziękowania dla Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej
za udostępnienie egzemplarza gry do recenzji.

EduPunktometr Spiellusta

ocena ogólna: 6/10