Mosaix (recenzja)

Mosaix jest częścią serii gier podróżnych w metalowej puszce, wyprodukowanej w roku 2010 przez niemieckie wydawnictwo Schmidt Spiele. Niewielkie rozmiary opakowania i kompaktowość samych gier, zarówno jeśli chodzi o elementy, jak i zasady, to cecha charakterystyczna tej linii produktów, która do Polski dotarła poprzez kanał dystrybucyjny firmy G3. Na łamach Spiellust.net swoją recenzję miała już Penta Reinera Knizii z tej właśnie serii, właściwie bardziej gra niż łamigłówka. Z Mosaix rzecz ma się jakby na odwrót – więcej tu gry, mimo że cały koncept także tu opiera się na koncepcji łamigłówki.

Przed grą każdy z graczy otrzymuje pisak oraz niewielką kartonową planszę, która pełni tu rolę tabliczki suchościeralnej. Jedna jej strona jest kolorowa i tej używa się w rozgrywce od 2 do 4 osób; odwrotna, szara strona służy do gry solo. Poza tymi elementami w grze używać będziemy jeszcze czterech kostek z symbolami zamiast oczek.

Wykonanie Mosaix jest jak najbardziej w porządku, choć w całym nakładzie pewnie niekoniecznie całkowicie idealne. W moim egzemplarzu na przykład brzegi jednej z plansz – jak na złość tej w moim ulubionym kolorze – lekko się rozwarstwiają. 

W kolejno rozgrywanych turach zawsze jeden z graczy rzuca wszystkimi czterema kośćmi i tworzy z nich tzw. układ. Ma przy tym sporą dowolność, pamiętać musi jedynie, żeby każda z kostek stykała się bokiem przynajmniej z jedną inną.

Następnie wszyscy gracze, także ten, który rzucał właśnie kośćmi, wpisują symbole z tego układu na swoją tabliczkę. Formacja przedstawionych symboli musi pozostać taka sama, ale gracze mogą ją sobie inaczej zorientować, a także wpisać symbole w dowolnym miejscu na planszy, oczywiście tylko na pustych jeszcze polach. Gracze starają się w ten sposób utworzyć możliwie jak najwięcej obszarów z możliwie jak największą liczbą takich samych symboli.

Gra kończy się po rundzie, w której którykolwiek z graczy całkowicie zapełni symbolami swoją planszę. W tym momencie następuje podliczenie punktów. 

Najpierw gracze otaczają na swoich planszach poszczególne obszary pól. Każdy obszar tworzy co najmniej pięć sąsiadujących ze sobą bokiem pól z tym samym symbolem. Gdy obszary zostały już wyznaczone, gracz zlicza sobie liczbę obszarów dla każdego symbolu i mnoży tę wartość przez liczbę pól we wszystkich tych obszarach. Dodanie wyników dla każdego z trzech występujących w grze symboli i porównanie sumy z liczbą punktów osiągniętą przez pozostałych graczy odpowie na pytanie, kto został zwycięzcą.

Gra solo przebiega na podobnych zasadach jak w gra wieloosobowa, tu jednak gracz stara się osiagnąć co najmniej 120 punktów, a wolno mu zakończyć rozgrywkę w dowolnym momencie. W trakcie gry może też – w przeciwieństwie do wariantu wieloosobowego – wpisać na swojej planszy tylko część układu z kości, resztę „pozostawiając” poza ramką obszaru gry. Z tego ułatwienia skorzystać może aż 8 razy, zaznaczając to w specjalnej tabelce, z tym że na koniec gry każde puste pole tej tabelki przynosi mu dodatkowo 1 punkt.

Mosaix jest lekką, bardzo prostą w zasadach, trochę logiczną, trochę losową grą właściwie dla każdego. Dzięki niewielkim rozmiarom, można ją niezobowiązująco zabrać ze sobą wszędzie. Rozgrywka trwa około kwadransa i o ile nie wzbudza jakiś niesamowicie wielkich emocji, to jest jak najbardziej satysfakcjonująca. 

Gra dobrze sprawdza się i w wersji solo i w wersji wieloosobowej. W tej pierwszej natychmiast okazuje się, że trzeba być bardzo zdyscyplinowanym graczem, żeby osiagnąć wymagane 120 punktów. W tej drugiej duże znaczenie ma poziom naszych przeciwników, ale nawet jeśli początkowo radzą sobie oni – zwykle ku swemu zdziwieniu – nie najlepiej, to próg trudności w Mosaix jest na tyle niski, że szybko osiagną taką biegłość, że każda partia z nimi będzie sporym wyzwaniem.